Herkesin Kıyameti

bittiği yerde aynı kişi değildin. cümlelere artık büyük harfle başlayabilecek iddiayı bulamamandan anlamıştın bunu. artık daha kısık sesle konuşuyordun. kaynağı az sonra tükenecek bir su gibi incecik bir sızıyla yaşıyordun: öyle yavaş, öyle cimri. yeniden başladığında da aynı kişi olmayacaktın. 

en son kestiğimde saçlarımı ve ilişkilerimi, ertesi sabaha uyanmak için bir sebep bulamadığımı hatırlıyorum. herkes gibi uyuyup uyanmak, olan onca şeyden sonra öylesine kolay mümkün olmuyordu. uzayan saçlarla ne ilgisi vardı aynaların? göz bebeklerimde daha önce tanımadığım bir soğukluk vardı. dedim ya işte, bu aynalar bana yabancıydı. en çokta heyecanı unutmuştum. sessiz bir kıyı yaratmış,  orada öylece ölmeyi bekliyordum. dalgalar, hissetmeye dair hatırladığım son sıcak insani yetilerimi alıp götürüyordu. merak yoktu, heyecan, ses, hareket ve koku... boğulmaktan korktuğumu biliyorum, en son kendimi bir ıssız adaya hapsettiğimde oradan çıkmaya hiç yeltenmediğimden biliyorum bunu. siz hiç kendinizi korkunuzla beslediniz mi? tenimi kesen zincirleri vardı suyun. dizlerimi karnıma çekip uzaktan izliyordum işte. şimdi biliyorum, atlasam en derin yerimden; boğulmayacağım. en güzel şeyler en acı şeylere hep galip gelecek. delicesine bir gürültü var aşağıda, öyle gürültülü bir sessizlik tırmalıyor ki kulaklarımı; öyle baltalamışım ki içimdeki ormanları. her şey bir anda oldu ancak ben yavaş yavaş ölüyorum. intiharın altı boş. korku yok. artık hazırım. ama nasıl? anlayamıyorum. kaburgalarımın arasında gittikçe büyüyen kara deliğe doğru bağırıyorum: İntiharın İlk Adımı, Yarın Ne Olacağını Merak Etmemek Mi?